آیا فرزند شما بیش از حد مشغول فعالیت می‌باشد؟

برقرار کردن تعادل میان مدرسه، فعالیت های دیگر و بازی و تفریح، تفاوت میان یک کودک متعادل و منظم و یک کودک دچار استرس را مشخص میکند.

متخصصان درباره مدت زمان درست برای رسیدن به تعادل در برنامه نظرات متفاوتی دارند. اما درباره اینکه چه مواردی یک کودک پراسترس و بیش از حد پرکار را مشخص میکند هم نظر هستند. اگر چنین علائمی را در فرزند خود مشاهده کردید، بهتر است برنامه زمانی او را کنترل کنید.

• بیشتر اوقات خسته است.
• بداخلاق است و یا به آسانی گریه میکند و بنظر نمیاید کنترل زیادی بر روی احساسات خود داشته باشد.
• از مشکلات فیزیکی مکرر مانند سردرد یا دل درد رنج میبرد.
• در خوابیدن مشکل دارد.
• غیر اجتماعی است و علاقه ای به شرکت در فعالیت های تفریحی ندارد و رابطه اش با تمام دوستان نزدیکش قطع شده.
• در به انجام رساندن تکالیفش مشکل دارد. نمرات او درحال پسرفت هستند.
• در انجام وظایفش در خانه سهل انگاری میکند یا برای انجام آنها نیاز به یادآوری دارد.
•  اغلب روزها زمان خالی ای ندارد.
•  مستعد تصادف هایی مانند افتادن است.
•  مرتبا اعلام میکند که ترجیح میدهد در خانه بماند و کاری انجام ندهد.

فرز‌ند شما بیشترازهمیشه از حملات آسم یا آلرژی رنج میبرد. شواهد نشان دهنده بدتر شدن حملاتی از اینگونه در دوره های پراسترس است. تشخیص این علائم ممکن است ساده بنظر برسد اما ممکن است گاها از طرف والدین نادیده گرفته شوند. به علاوه، ممکن است برنامه ای که در ابتدا مناسب بوده در حال حاضر باعث افزایش استرس فرزند شما باشد. تشخیص این تغییر در الگوی رفتاری ممکن است دشوار باشد.

به احساسات خودتان توجه کنید

آیا همواره احساس خستگی میکنید؟ آیا آشفته هستید و از کوره در میروید؟ اینها نشانگر های خوبی هستند که نیاز است برنامه خانواده تان را مجددا ارزیابی کنید.اگر براین باور هستید که فرزند شما بیش از حد برنامه دارد، همراه با او تصمیم بگیرید که از کدام فعالیت ها باید صرف نظر شود.

از فرز‌ندتان انتظار نداشته باشید به تنهایی تصمیم گیری کند و شما هم به تنهایی برای او تصمیم گیری نکنید. ممکن است فرزند شما برای مدتی بعضی از فعالیت ها را متوقف کرده و پس از اتمام فعالیت های دیگر دوباره به سراغ آنها برگردد.

اگر براین باور هستید که فرز‌ند شما بیش از حد برنامه دارد، همراه با او تصمیم بگیرید که از کدام فعالیت ها باید صرف نظر شود. از فرز‌ندتان انتظار نداشته باشید به تنهایی تصمیم گیری کند و شما هم به تنهایی برای او تصمیم گیری نکنید. ممکن است فرز‌ند شما برای مدتی بعضی از فعالیت ها را متوقف کرده و پس از اتمام فعالیت های دیگر دوباره به سراغ آنها برگردد.

 

راهی به بهبود سلامتی

بچه ها باید حداقل بعضی روزها در هفته هیچ کاری برای انجام دادن نداشته باشند. همچنین، آنها نیاز به زمان خالی در هر روز دارند. آنها در زمان های آزاد میتوانند تصمیم بگیرند چه کاری انجام دهند. این زمان آزاد را در الویت قرار دهید و آن را سازنده کنید.

به آنها پیشنهاد بدهید که در این زمان با دوستانشان وقت بگذارند و یا اگر هوا مناسب بود برای قدم زدن بیرون بروند. این جایی است که بازی های خلاقانه و اغلب اوقات ورزش و فعالیت فیزیکی اتفاق میفتد. بودن در فضای آزاد یکی از راه های رسیدن به آرامش و کاهش استرس شناخته میشود.

آکادمی پزشکان خانواده آمریکا، کودکان و نوجوان را ترغیب میکند که روزانه حداقل 60 دقیقه را به تمرینات هوازی متوسط تا سخت بپردازند. آنها را تشویق کنید که اینگونه فعالیت ها را جایگزین بازی های ویدیویی و تلویزیون کنند. آکادمی پزشکان خانواده توصیه میکند که کودکان زیر 2 سال هیچ زمانی را و کودکان بالای 2 سال بیشتر از 2 ساعت در روز را صرف تماشای تلویزیون نکنند.

 

زمانی را برای بازی با فرز‌ند خود اختصاص دهید

متخصصان باور دارند که وقت گذراندن با خانواده بدون برنامه ریزی قبلی بخش مهمی از ایجاد یک تعادل سالم برای فرزندان و خانواده ها است. این یکی از بهترین روش ها برای ایجاد شناخت بیشتر بین والدین و فرزندان است. همچنین باعث میشود فرزندان حس کنند که والدین خود واقعی آنها را دوست دارند و نه تنها دست آوردهای آنها را.

سعی کنید بصورت خانوادگی و کنارهم غذا بخورید. غذا خوردن کنار هم به عنوان یک خانواده، نکات مثبت بسیاری بویژه برای فرزندان دارد. نه تنها یک راه عالی برای آموزش آداب و اصول صرف غذا و قدردانی است بلکه به توانایی آنها در انجام مکالمات کمک میکند.

فرزندتان را تشویق کنید تا درباره ی اتفاقات روزش صحبت کند. برخی تحقیقات نشان داده اند که کودکانی که درکنار خانواده غذا میخورند به نمرات بالاتری در مدرسه دست پیدا میکنند.

 

مواردی که باید در نظر گرفته شوند

با وجود اینکه برخی از انواع استرس برای کودکان مفید و لازم است، بعضی دیگر نیز میتوانند تاثیرات منفی روی سلامت کودک داشته باشند. استرس عمده یا همان استرس سمی، میتواند پس از رخداد یک واقعه دراماتیک، مانند طلاق یا مرگ یکی از اعضای خانواده خود را نشان دهد.

استرس بلند مدت، مانند استرس ناشی از داشتن برنامه زیاد و بیش از حد مشغول بودن میتواند تاثیرات منفی بر سلامت یک کودک داشته باشد. کودکانی که از چنین نوع استرسی رنج میبرند احتمالا دارای علائمی مانند فشار خون بالا، سردرد، دل درد و خستگی مفرط هستند.

همچنین به برنامه خواب فرزندتان توجه داشته باشید. اگر فرزند شما به میزانی پرکار است که برای اتمام تکالیف چاره ای جز بیدار ماندن تا دیروقت ندارد، نشان دهنده این است که از تعادل درستی در برنامه اش برخوردار نیست.

کودکانی که در سن رفتن به مدرسه هستند نیاز به 10 تا 11 ساعت خواب در هر شبانه روز دارند. نوجوانان باید از میانگین 8 تا 9 ساعت خواب در هر شبانه روز برخوردار باشند. ساعت خواب ثابت و منظمی برای فرزندان  خود در نظر بگیرید.

 

استرس در کودکان

کودکانی که دارای استرس بیش از حد هستند و بیش از توان خود مشغولیت دارند  در معرض خطر بیشتر ابتلا به افسردگی و اضطراب قرار میگیرند. اختلال استرس، که میتواند عامل ابتلا به اضطراب باشد، در هر سنی دیده میشود. کودکان پراسترس همچنین میتوانند دارای کمبود خلاقیت باشند و توانایی حل مشکلات کمتری دارند.

در آخر، به الگویی که برای فرزند خود ساخته اید، فکر کنید. اگر زمان استفاده از تلویزیون را برای فرزندتان محدود کنید، اما مدت زمان زیادی را با وسایل دیجیتالی خود یا درحال تماشای تلویزیون بگذرانید، الگوی مناسبی برای فرزند خود نخواهید بود.

 

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم

استرس میتواند باعث افزایش عفونت ها و بیماری ها شود زیرا بر روی سیستم ایمنی فرزندتان تاثیر میگذارد. اگر فرزند شما مکررا مریض میشود، به دنبال علائم استرس بگردید. از بین بردن استرس فرزندتان ممکن است به آسانی با اصلاح برنامه هفتگی او انجام  پذیر باشد. علائم استرس مزمن شدید تر خواهند بود.

اگر فرزند شما علائمی مانند اضطراب، مشکل در خوابیدن، کمبود تمرکز یا عادات غذایی غیرمعمول را از خود نشان دهد، باید به پزشک خود مراجعه کنید.

 

سوالاتی که باید از پزشکتان بپرسید

• فرزند من میخواهد همه کارها را انجام  بدهد اما زمان کافی برای اینکار وجود ندارد. چطور به او کمک کنم فعالیت هایش را محدود کند؟
• اگر برای فرزندم برنامه ریزی نکنم، تمام زمان خود را صرف را بازی های ویدیویی میکند.چطور او را به سمت انجام بازی های خلاقانه در زمان های آزادش هدایت کنم؟
• فرزند من قصد دارد تیم خود را وسط راه رها  کند. اگر به او اجازه ی این کار را بدهم، آیا دارم به او یاد میدهم که کارها را ناتمام رها کند؟
• فرزند من خجالتی است و علاقه ای به شرکت در فعالیت های فوق برنامه ندارد. چطور او را به شرکت در آنها ترغیب کنم؟
• فرزندم باید حداقل چندسال داشته باشد تا بتواند فعالیت های برنامه ریزی شده شروع کند؟
• چه تعداد فعالیت هایی برای فرزند من واقع بینانه و مناسب است؟

منبع